#indejacoba | #FBnotitie |#hoehetechtis | #schrijf | #secretaresse | #executive assistant | Artificial Intelligence
Lions Den – rok die sjit – rock die shit 

“Sigaretten, warme sokken, sleutel, telefoon, ik heb alles, laat ons marcheren.”
“Mam! Lunch, gymkleren?”

Ik storm naar binnen, tering koud man.
“Niet vloeken, ik ben 6.”
6 jaar en maakt haar eigen lunch niet. Ik vraag me af hoe dit bij anderen gaat? Wat is de gemiddelde leeftijd dat een kind de lunch zelf bereidt? Ik durf het niet aan vrienden te vragen. Die zitten massaal in een winterdepressie. En ik, ik heb geen idee hoe hier mee om te gaan? Ondertussen zit ik al weken in m’n eentje Van Kleefjes weg te lurken. Ik heb last van andermans depressies en dit stemt mij somber.

Na de Podcast Tech Savvy Assistant te hebben geluisterd overweeg ik zelf ook in winterdepressie te geraken. Tenenkrommend. “De assistant moet uit de rol van afwachtendheid!”
Geloof mij nou, dat willen jullie niet! Moet je voorstellen, dat wij assistentes op maandag spontaan uit de afwachtendheid hupsen.
Dat wij uit onszelf gaan praten, en eerlijk he, geen dwaasheid. En dit alles zonder officiële goedkeuring, handtekening , toezegging, bevel, opdracht noch een verzoek.
Zelf ga Ik helemaal los, open een willekeurig contactlijst van iemand waar ik helemaal niet voor werk, kies een naam en plan een lunch bij Snackbar De Vrijheid. Ongevraagd, zonder doel, geen cryptische strategie, gewoon, patatje oorlog.
Stipt tien uur schuiven we wat amateurboxen naar binnen. Ik mieter wat beeldschermen door een ruit, zo van dertien hoog naar beneden, plop, op de kop van een voorbijlopende concurrent. Helemaal kapot die gast, bloed overal ook. Ook al zijn we uit de rol van afwachtendheid gestapt, betrokken zijn we nog wel. DAAR kunnen ‘ze’ nooit wat over zeggen.

Wild dat ik ben pak ik de microfoon en roep: “Innovatie!” Muziek uit, stilte.
Assistentes kruipen angstig en bibberend terug achter hun bureau zoekend naar een bevel, een opdracht een overgaande telefoon, uit de smekende ogen lees je, alsjeblieft red mij, 1 aanvraag is genoeg.

Het is donderdagmiddag drie uur, tijd om Lilo van school te halen. Mijn telefoon gaat, ik neem lekker niet op. En dat is niet erg, want waar ik werk hebben we slimme systemen, iedereen kan alles zelf regelen, als je zelf je veters kan strikken is dat een pluspunt want daar is geen aanvraagformulier voor. Lilo springt in mijn armen, het is koud en als we naar huis lopen schuift ze haar warme handje in de mijne. “Mam, ik ben 6 al he, en ik blijf voor altijd bij jou wonen want ik vind je lief.”
De koude wind pest mijn gezicht, ik kijk naar Lilo en ik lach, en zij lacht terug.

En daar is niets geen intelligentie voor nodig, en er is niets kunstmatigs aan.

Of toch wel, want ik doe net of ik voor altijd bij haar blijf en zij bij mij. En dat is niet zo.
Ze is al 6, en al snel zal ze meer trauma’s hebben dan ze kan verwerken, pedagogisch hebben we er alle onschuld uit gemept en eeuwigheid verdwijnt zo snel als het was gekomen.

Ik voel in mijn jaszak.
“Sigaretten, warme sokken, sleutel, telefoon, ik heb alles, laat ons marcheren.”

“Met Irina, ja, ja klopt. Nee, nee was niet helemaal de bedoeling, ja oeps ja. Ja veel bloed, was prachtig en.. Nee? Niet leuk? Oke.” Tuut tuut.

Eenmaal thuis zit ik in de keuken met mijn rug tegen de verwarming. Lurk aan een Van Kleefje met mijn warme sokken aan. Ik tik een oproep op meerdere vacature sites.

” Betrokken Executive Assistant met warme sokken zoekt problemen,
om te fiksen.”