#indejacoba | #FBnotitie | Upper Lower Middle Class Garbage | Enkele Reis | Bamboo | voor Demis Veltman die vandaag jarig is | Een verdrietig einde
#Looptroop Rockers – Sweep Me Away/Blow Me Away
Hij neemt u mee door een periode van gedwongen achteruitgang van dit mooie trambedrijf dat uiteindelijk in 1961 resulteerde in de opheffing met daaraan gekoppeld een desastreus lot van het zo prachtige materieel. Een verdrietig einde!
– De Blauwe Tram Leiden Scheveningen, in de winkel 7 juni 2018
Bovenstaande tekst is gejat. Heb ik gejat van de website van een boekhandel. Nou en! Ze hebben van mij ook wel eens tekst gejat, niet deze boekhandel noch Uitgevery Nostalgie, laat dat even duidelijk zijn. Van mijn broer is eens een schilderij gejat, van mijn vader foto’s. Verstand van euro’s, contracten, pictoright, copyright en van die dingen ontbrak, en ontbreekt nog steeds. Er ontbreekt wel meer bij mij. Eén van die dingen beangstigt mij, dat ik niet weet wie ik ben, en dat ik dit waarschijnlijk pas weet als het einde daar is. Dan zegt een naam, woonplaats, sofinummer of paspoort niks. Rest mij enkel nog een verdrietig einde? Net als het verdrietige einde van prachtig materieel?
De trein asbak ligt voor mij op een grijze tafel. De verklaring dat ik de asbak heb gevonden verander ik later in geleend. De waarheid is dat het een bloody zware taak was de asbak uit de treinleuning te slopen. Daar komt behoorlijk wat draai-wrik werk aan te pas. Dat het voor mijn vader was geloofde niemand. Het was niet mijn laatste treinleenvergrijp. Met nostalgie denk ik terug aan de prachtige hardplastic gele dienstregelingen. Eerst kon je ze openwippen, toen kon je ze openschroeven, daarna kregen we onschroefbare schroeven, nu zijn het stickers. Het is een verdrietig einde van die hardplastic dienstregelingen. Boven een van mijn bureaus prijken twee prachtige, ietwat beschadigde tramborden, lijn acht en twaalf. En ergens ligt een oude tramspiegel, te zwaar om op te hangen. Die pleurt zo weer van de muur. Moet je nagaan hoe sterk die trams waren om alleen die spiegel al te houden. Nu hebben we in Den Haag plastic trams rijden. Nu hebben we lelijke plastic trams. Als daar iemand mee aangereden wordt is de schade beperkt…..aan de tram. Een verdrietig einde van mooi trammaterieel. Als je aangereden wordt is ‘t ook niet wat ‘t is geweest. Nu stuiter je gewoon terug door de weerbare buitenkant. Dat heb ik gelezen, of het waar is, weet ik niet. Toen ik Lilo voorstelde om haar tegen de tram te gooien om te kijken of ze terug stuitert vond ze dat een gek idee. Tussen vijf en veertig zit duidelijk een generatiekloof!
Nu mijn dochter weet hoe loempia’s te maken en een eigen ov-chipkaart heeft, is het tijd om het over mijn testament te hebben. Over wat ik nalaat, wat je nalaat is wie en wat je bent, of niet? “Lilo, later zijn deze borden van jou, en de asbak, en de spiegel. En als iemand komt vragen hoe je daar aan komt antwoord je: Het is niet van mij. Ik heb dit nostalgisch erfgoed in bewaring genomen.” Tot er iemand komt die er iets aan heeft. En dat zal nooit gebeuren, het zijn nietszeggende spullen, wel het enige tastbare. De herinnering aan het avontuur, het gevoel van de reis, de geur van de leren bank, de geur van de wc, het gevoel van de damp in de rokerscoupé, het voelen van het papieren vervoersbewijs, het geluid van stappen van de conducteur, de door het openstaande bovenraampje geperste wind die je wang aait, het zicht van vies gespetterde ramen. Allemaal dingen waar niemand iets aan heeft. Het is allemaal voorbij en dat is een verdrietig einde.
Voor mijn verdrietig einde wil ik nog één ding. Met een papieren vervoersbewijs in mijn hand, enkele reis Scheveningen, waar ik in een oude blauwe tram stap waar het ruikt naar opgepoetst hout. Voorin een meneer met een pet in een stijf uniform. Dan komt iemand mijn kaartje knippen waarna een stipje papier naar de grond dwarrelt. Dan komt er een mevrouw met een dienblad in haar handen, dat je de stoom van de hete koffie boven het kopje op ziet stijgen. Met in mijn ene hand de koffie en de andere een sigaret luister ik naar het kraken van het materieel. Deze tram heeft dikke speakers waaruit Sweep Me Away/Blow Me Away van Looptroop Rockers klinkt. Zeer tevreden kijk in jouw ogen en jij in de mijne. We kijken niet achterom, nooit meer.
Enkele reis met een verdrietig einde.