✵ Jah Shaka ✵ Sister Rasheda ✵ My Cry / DuB

Het is vol en ik probeer wat te duwen voor ruimte. Ik ben te klein om enig verschil te maken, boven mij wemelt het van de armen en ik zit op oksel hoogte, snap je? “Let op je spullen en houd je vast tijdens de rit” toetert het door de boxen.

Zo wat ben ik blij dat deze week voorbij is. Ik ben helemaal defect geslingerd met Internationale Vrouwendag. Doodziek en moe ben ik ervan. Nou, laat de boze mailtjes komen. Geeft niks, ik hou best van een potje geweld. Ik kan er niets aan doen. Een paar goede Engelse hooligans op de vuist, weelderig. In het echt moet ik het doen met een diefstalletje in de Hema waarbij wat klunzig gestoei komt kijken. Afgezien van wat geduw en getrek in lijn 3 zijn er ook dagen helemaal zonder geweld. Ik voel me zo agressief door mijn chronisch slaaptekort. Dat komt dan weer door de beelden van Ghouta. “Please save us.” Dat is best veel gevraagd denk ik. Toch slaap ik er niet van. Nu moet ik zeggen dat ik de afgelopen jaren wel een behoorlijk softie ben geworden hoor. Ik zit al te janken bij een paar uitgehongerde kinderen uit Mali. Ondanks mijn agressie maak ik totaal geen indruk. Ik ben te klein om een verschil te maken. Begrijp me niet verkeerd. Ooit heb ik het wel geprobeerd. Stond ik op vrouwendag ook te prediken, ik was nog jonger en wist nergens echt iets van, meer van alles een beetje, nog steeds. Ook bij de Russische ambassade heb ik wel eens stennis geschopt, keurig werd ik afgevoerd in een busje om een paar uur later weer vrijgelaten te worden. Ik maakte totaal geen indruk. Verslagen ben ik honderden potjes blauw gaan verven. Waxinelichtje erin en op een groot plein in Rotterdam gezet en aangestoken. Om aandacht te vragen voor een en ander. Er kwam geen kip, ook geen mensen trouwens. Ook hier weer maakte ik geen indruk. Ontelbare brieven heb ik geschreven, ambassades, regeringen, gevangenissen en de Primark, zelfs onze ex koningin Beatrix krijgt jaarlijks trouw een kaartje van me. Ik app een vriendin, want ik heb het zwaar hoor. “Zeg heb jij nog wat gehoord?” “Nee jij?” “Nee ik ook niet.” “Ik vind het vrij stil gebleven rondom de donorwet.” “Tja, we hebben dan ook nieuwe dingen om ons druk over te maken.” Dat volgt elkaar in een rap tempo op. “Heb je gehoord van die jongen?” “Welke?” “Die van Grindr?” “Jazeker.” Na een afspraak via Grindr is er een jongeman verdwenen, toch dat plan van stemmen via Tinder uit gaan werken, dan swipen we zo een politici of twee weg. Oef ik heb serieuze problemen, vrouwenproblemen. Na een relaas over gelijke rechten eindig ik met: “Ik voel me opgejaagd, opgejaagd en opgesloten.” “Vrijheid zit in je hoofd Irina”, appt ze met een smiley. Gelijk bel ik even naar Loes, dat ze haar neef in Syrië kan bellen. Niet zo druk maken. Kwestie van paar yoga lesjes, de juiste prioriteiten stellen, want vrijheid zit immers in je hoofd. Eerlijk waar! Is mij net verteld. Ik voel me zo machteloos, zo klein. Zeg, als ik morgen nou eens niet naar mijn werk ga, morgen nou eens niet ga werken. Als jij nou eens ook niet gaat, als niemand morgen gaat. Als we met z’n allen gewoon eens een maand helemaal niks doen. We trekken de stekker er uit. Stop alle persen. We leggen de wereld plat. Geen wapen d’r uit, geen vluchteling erin. Lekker stinken tussen het vuilnis. Zouden we er dan misschien eentje redden? Doe jij mee? Ik begin namelijk ergens het sterke vermoeden te krijgen dat ik in m’n eentje niet echt veel verschil maak. Ik besluit geen kaart meer naar Bea te sturen, ik stuur er één naar Ghouta.

Lieve kinderen in Ghouta, let op je spullen en houd je vast tijdens de rit.