Mafkees – Tikwerk

Het is een drukte van jewelste op de Zoutkeetsingel. Lilo wil op de fiets naar school. Als je nou een werkende moeder bent met schuldgevoelens, opgekropte frustratie, verwarrende gevoelens, en nog meer frustratie, dan is donderdagochtend, in de basisschoolspits, op de fiets, het juiste moment om je te ontdoen van al deze gevoelens. Zelf twijfel ik nog tussen: In huilen uitbarsten met zo’n snik, of converseren met andere parttime moeders.
Ik kies voor geen van beiden.

“MAFKEES” Schreeuw ik luid en duidelijk.“Mama, jij zegt tegen mensen dat ze een mafkees zijn. Ik denk dat andere mensen dat ook van jou vinden. Ik schaam me dood”

Kinderen, volwassenen, eigenlijk alle mensen in het algemeen. Vreselijk. Met z’n allen doen we zo beleefd. De teksten in het hoofd hebben niks te maken met wat er daadwerkelijk uit onze mond komt. Bij mij zeker. Ik hoor mezelf soms dingen hardop zeggen. Wat een idioot. “Ja schat, sorry. Ik doe normaal.” Echter in mijn hoofd: “Dat F. bewegende blaffende hondje kan jij met de kerst wel vergeten. Jij krijgt iets educatiefs, van hout!”

Naast mij staat een grote Surinamer gehuld in een flitsend trainingspak, hij glimlacht, in zijn gouden tand schittert het diamantje. Hij is de vader van Lilo’s vriendje. “Goedemorgen, doen we niet he, met de kinderen erbij.”

Stik, zijn de woorden in mijn hoofd. ”Goedemorgen” is wat er uit mijn mond komt. Stik, stik, stik. Ik weet zeker dat ik niet de enige moeder ben die wel eens onesthetische taaluiting aan het licht brengt in de ochtendspits. Mocht er iemand zijn die dit niet doet, ontmoet ik die graag. Deze persoon heeft namelijk dringend hulp nodig. Van opgekropte gevoelens komt ellende, van opgekropte gevoelens komt oorlog. En in oorlog sneuvelt er veel te veel. Niemand wil dood, toch? Daarom. Bel me, dan praten we erover.

“Mama, waarom schreeuw jij?”

Dat doen wij volwassenen, wij zijn diep van binnen boos. Volwassenen zijn altijd in gevecht met zichzelf en met elkaar, wij zijn constant in gevecht met alles. Het is altijd oorlog. Dat gaat prima, komt omdat wij een gezamenlijk doel hebben. Vrede. We doen het allemaal voor de vrede. Om onszelf bezig te houden vernietigen we onderweg naar de vrede zo veel mogelijk, vernietigen wat je vernietigen kan. En wat je niet kan vernietigen, toch vernietigen.

“Wanneer is het dan echt vrede?”

“Vrede zit in je hoofd, als jij ligt te slapen, dan is het vrede.”

“Ik begrijp wel waarom andere mensen jou een mafkees vinden. Vrede als je slaapt? Ik ben vijf hoor, daar trap ik niet meer in. Als jij geen mafkees tegen mensen schreeuwt, misschien komt er dan vrede?” Boos fietst ze weg, roepend: ”Ik schaam me voor jou, nu denkt iedereen dat ik een rare moeder heb.” Bij het stoplicht steek in snel een sigaret op en probeer niet te huilen, ik voel me nu zo in en in verdrietig. Over alles. Als het zou gaan regenen zou het beeld perfect zijn. Er komt alleen geen regen, en dat maakt mij nog treuriger. Denk dat ik toch die kersthond ga kopen.

Van een afstand kijk ik toe hoe mijn dochter de grote weg nadert. ik moet me inhouden om niet STOP te roepen, ik bijt op mijn lip en heb vertrouwen. Ik hou mijn adem in als er met spoed een scooter voorbij snelt. Gelukkig trapt ze op de rem, kijkt op, en roept:

“MAFKEES”