Driftig like en deel ik wat, strooi hier en daar wat hartjes en duimpjes in het rond. In plaats van uitnodigingen te negeren kies ik nu voor geïnteresseerd. Ik vul enthousiast wat enquêtes in, verstuur nog een paar Whatsapp berichtjes en bekijk voor de zesde keer foto’s op Insta. Bij sommige tik ik op het hartje, overigens zonder echte aandacht voor de foto zelf.  

Nadat ik al over het hoofd werd gezien toen iedereen via Facebook uitnodigingen kreeg van mooie vrouwen en sexy mannen en daarna bij de metoo hype ook ik weer werd overgeslagen, zie ik hier mijn kans schoon er eindelijk bij te gaan horen. Bij een controle (als deze dan echt was) of mijn gegevens zijn gedeeld met malafide bedrijven is de uitslag negatief. Ik ben geen opgever. Facebook heeft interesse in mij, althans iemand heeft interesse in mijn gegevens dus indirect ook in mij dan toch? Ik stel me dan zo voor dat er ergens in de USA iemand in een wolkenkrabber in zo’n vierkant hokje met een headset op zit en dan al mijn gegevens zit te bekijken. Ik ben een van die naïevelingen die zegt: “Ach ik ben toch niet belangrijk, wat willen ze nu met mijn gegevens?” Hiermee sluit ik de meeste discussies af. Ik stel trouwens voor dat deze persoon in de USA in de wolkenkrabber in zijn hokje wel even mijn gegevens doorspeelt aan de medewerkers van AirPort Tel Aviv. Misschien dat de procedure dan iets sneller gaat. Als je dan toch alles van me weet, gebruik het dan ook. We worden beïnvloed en dat vind ik heerlijk. Maakt het leven wat mij betreft overzichtelijk. Ik koop gewoon wat de reclames mij aanbieden, althans dat ben ik voornemens te doen zodra ik wat meer thuis raak in bestellen via internet. Dat herinnert mij er aan dat ik nog een creditcard moet bestellen. CREDITCARD, ja ik herhaal dat even in de hoop dat ik nu automatisch een aanmeldformulier in mijn e-mail ontvang. Mijn grootste verbazing is eigenlijk de verbazing. Dachten we werkelijk met z’n allen dat onze gegevens, mail en telefoonverkeer strikt vertrouwelijk zijn? Da’s toch raar als je dat denkt? Zo vertrouwelijk gaan wij toch niet met informatie om? Tenminste, als ik kijk wat voor informatie ik alleen al in het rokershok ontvang, en dan hebben we het nog niet eens over de telefoongesprekken in de trein.  

Stiekem hoop ik nog steeds dat iemand mijn gegevens vindt. Daarom slaap ik ook nooit. Ik ben 24uur per dag beschikbaar. Via Facebook, Insta, Whatsupp en wat al niet meer, je kan dag en nacht met mij communiceren. Ben bang dat mijn algoritme niet heel vermakelijk is. Hier woont niemand, hier leeft niemand, ik besta niet. En daarom nodig jou uit. Jij daar, ver weg in die wolkenkrabber, in dat hokje, ik nodig ik jou uit om met mij een bakkie pleur te doen. Op een terras, in de zon. Of biologische thee, mag ook, wat je wil. Dan geef ik jou mijn algoritme en hoop dat je het wat vindt.

Ik like en deel nog wat, strooi nog wat hartjes en duimpjes in het rond, meld me aan voor een evenement, vul een enquête in, verstuur nog een paar Whatsapp berichtjes en like een instafoto. 

En dat alles in de hoop dat iemand mijn algoritme vindt.