Paul Simon – You Can Call Me Al (Official Video)
Met Amalia… nee ik zie het echt niet meer zitten… nee u begrijpt het niet… ze zeiden dat ik te dik ben..
Volgend jaar op de vooravond van Koningsdag fietst er een grote groep Belgen gewapend met stoepkrijt Nederland binnen. Niemand merkt het want we zitten met z’n allen op zolder spullen uit te zoeken. Door heel Nederland worden driftig vierkantjes getekend. En in elk vierkantje staat een naam. En dan de vlag van België eronder. Vervolgens drinken ze een oranjebitter in de Gekke Geit, en blijven nog slapen ook. In de ochtend zitten ze in hun vierkantje en zeggen: “Dit stukje land is van mij.” Een groepje iets te witte dikbuikige Nederlanders met een bolderkar kijkt veronthutst, slaan een oranjebitter achterover alvorens ze mompelen: “Uhm ja oké.” Maar luidkeels daarachteraan: “Oranjebitter is onze traditie en daar blijven jullie van af!” “Ja precies”, roepen de Belgen. “En jullie Koningin is dik.” Nou hebben ze ons daar mooi tuk niet?
Op een zomeravond als Amalia bij ons in de Jacoba aan het bbq’en is happen we met z’n allen anoniem de overheerlijke spareribs van de overbuurman weg. Als Henk van de voetbal van z’n kleinzoon voorbijfietsend roept: “He dikke!! Welkom in de Jacoba”, verschijnt er een glimlach op haar gezicht. De andere buuf heeft een lekker visje meegenomen, de waterpijp van de overburen uit Jemen wordt aangewakkerd, op de achtergrond klinkt You can call me Al van Paul Simon.
Amalia, als je hier dan bent dan vertel ik je bij een glaasje bruidstranen over artikel 112. Dat met wat geldpapier hier en daar vast en zeker wel een wetje door te drukken valt. Want Balkenende heeft geld nodig. De Belgen hebben immers zijn plek ingepikt op Koningsdag en het gemis van zo’n zakcentje dat voel je het hele jaar door in je portemonnee. Dus die wet 112 komt er wel. Dit is het plan, ik ga op Koningsnacht naar de Fred, dan teken ik een groot zwart vierkant met grote letters Ninja er in, dan durven die Belgen echt niet meer. En dan gaan wij samen daarheen en delen we gratis oranjebitter uit. Geloof me ze komen. En als er dan iemand roept: “Amalia je bent te dik.” Die gaat samen met artikel 112 zo een jaar of wat de cel in. Lache toch, gaan we op bezoek ook. Grapje. Nee joh, kan toch niet. Gekkie. Je moet niet alles geloven wat ik zeg. Wat we echt doen is dit, we wachten ze op in de steeg van de Thai Princess en dan stompen we ze gewoon kapot. Ook in het gezicht. Ja, zij zijn begonnen hoor. Je krijgt wel straf dan hoor Amalia. Maar dat hoort er bij. Je blijft natuurlijk een prinsesje dat neem ik je niet kwalijk, even goede vrienden, omdat ik je oma ken. Nou goed als je dan straf krijgt en ze lezen artikel 141 voor moet je gewoon gaan huilen en dan zeg je: …maar zij zeiden dat ik dik was… Dan mag je naar huis. Of dat je met de bus gaat op Koningsdag, t is maar een ideetje he. En boven op de bus veilig en hoog pak je de mic en roep je gewoon keihard: “I WILL be your Queen, Bitches! Dan draaien we 2 Live Crew, Get The Fuck Out Of My House. Bouwen we gewoon een feestje.
Lieve Amalia, ik wou dat jij kon voelen hoe het voelt om vrij te zijn. Je zal best verdrietig zijn. En helaas ben ik bang dat dit nog maar het begin is. Het gaat veel erger worden. Geen Koning of Koningin zal je kunnen troosten, geen supportgroep kan je tranen drogen. En die pijn op je borst die je voelt, dat blijft. Nederland maakt meer kapot dan je met drank en drugs goed kan maken. Ik heb ook niet echt een advies. Alleen dat muziek wel kan helpen, een borreltje af en toe, en een beetje geweld op z’n tijd best oplucht. Maar tegen niemand zeggen hoor want ik ben eigenlijk tegen geweld, net zoals dat ik geen alcohol drink, of dat ik tegen het Koningshuis ben. Maar als oude vriendin van je oma mag jij me altijd bellen. Kom ik naar je toe, beloofd. Dan wachten we samen tot het regent, want dan is het op z’n stilst in Den Haag. En niemand merkt je op. Ze zijn of verscholen onder een paraplu of hebben hun hoofd gebogen naar de grond. En dan, dan zie je alles op z’n best, en dan zie je hoe mooi alles is zonder mensen. Als we even hebben gelopen en ik je mijn boom heb laten zien zwaait de deur van het café open. Door Hazes heen klinkt de stem van Henk: “He Dikke, kom binnen, nat buiten. Hier meid.” Er wordt een glaasje toegeschoven. Doorweekt en nat met rode handen breng je het glaasje langzaam omhoog en met een glimlach op je gezicht spoel je het in één teug weg.
Oranje is bitter