Part Time werken is heel zwaar. Sinds deze week werk ik Part Time. Elke donderdag ben ik de hele dag vrij. Het is gewoon spannend. Ik ga het er eens lekker van nemen.

Op naar de Albert Heijn. Heerlijk. En dat is het. Dik een uur heb ik rondgebanjerd in de Albert Heijn. Ik heb van alles aangeraakt, uit de schappen gehaald, aan de kaas geroken en weer teruggelegd, wc papier met hondjes erop gekocht, vindt Lilo schattig. Braaf een linnen tasje van de Dille bij me gestoken, die blijkt alleen veel te klein. Door mijn hebberigheid sta ik aan de kassa met een volle kar. “Bonus kaart wattes?” “Nee niet bij me.” Deze part timer moet nog even wennen aan dit alles hoor. Tegen mijn principes in koop ik een plastic tas om al dat lekkers in te vervoeren.

Mijn 1e klas business card is vandaag verruild voor een verroeste rammelende fiets. Beladen met mijn net veroverde buit die, of ongezond, of onnodig, of beide zijn, toef ik over de stoep met een fris kruidensigaretje in mijn mond. De zon schijnt in mijn gezicht, in mijn oren toetert KRS, de wereld ligt aan mijn slippers, echter, deze glijdt van de trapper en ik krijg rook in mijn ogen. Baf, onhandig kom ik tot stilstand en mijn te dikke buik raakt het stuur. Het te dunne plastic AH tasje glijdt in slow motion van mijn fietsplateauding, het hondjes wc papier belandt samen met de pakjes Wicky bijna bovenop een kind in een kinderwagen. Bij het zien van een geel hesje had iets moeten gaan dagen. Ik heb het te druk mij staande te houden. Links van mij wil er een bakfietsmoeder langs, die loopt er trouwens fris bij in d’r wapperende zomerjurkje om d’r voorgebruinde benen. Even ben ik mij bewust van mijn slippers, mijn oude legging die aan de onderkant wat rafelt en ‘t zwarte truitje dat ik 15 jaar geleden een keer uit de H&M heb getrokken. Ze loopt door en sist “Dat fietst hier over de stoep.” Verplomloren laat ze me achter. Weet je wat het is? Dat zal ik je vertellen. Ik was in de veronderstelling dat ik samen met alle andere part-time-werkende-moeders in pyjama outfit uren zou rondbanjeren in de Albert om daarna samen chai latte te drinken bij de plaatselijke bio boer en dan ons beklag te doen over basisscholen, buurvrouwen die duiven voeren, carrière op de Zuid As, hoe ongelijk het allemaal wel niet is. Zonder dollen lappen ze allemaal 50 gulduh zodat ik ook een bakfiets kan kopen. En Sophie trakteert want haar man heeft promotie gemaakt.

In plaats hiervan sta ik eenzaam te wankelen op een verroeste rammelende fiets met boodschappen in een plastic AH-tasje. Gelukkig val ik niet om. Als ik KRS uit mijn oren trek, de kruidensigaret uit mijn mond haal, opkijk om te zien wie en of wat mij tot stilstand heeft gebracht, kijk ik regelrecht in de blauwe ogen van een lachende blondine.

“Goedemorgen”, zingt ze vrolijk: “kijk jongens, de moeder van Lilo.”

(Op dit moment in mijn hoofd:

“SSSSSHHHHHHHHHHHHHHHHHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiT.)

Het zijn De Engeltjes, de crèche waar Lilo 4 jaar lang, 5 dagen per week naar toe ging. En op deze eerste part time dag, op deze zonnige eerste part time dag waar de wereld aan mijn slippers lag, vandaag verlang ik meer dan ooit naar de Zuid As, naar de pakken en rokjes, de pumps en de laptops, de deadlines, de werkdruk, de targets, kantinevoer, de handtekeningen en de grafieken, de post it’s, en meer van die dingen.

Want Part Timer zijn is zwaar, en daar ga ik op het strand even van uitrusten.