Eric Clapton – Wonderful Tonight (Official Live Video)

“Welcome to the Edge. This is the world’s most sustainable office building. It’s also the testing ground for a radical, highly connected new way of working, where employees have no set workspaces and can dial in their individual climate and lighting preferences via an app.” Zo sta ik een riedeltje af te werken op de Zuidas. Mijn lachende bolle wangen klappen van welvaart bijna uit elkaar.

Intercity Den Haag Centraal – Amsterdam-Zuid. “Zoals u allen gemerkt hebt is het vanmorgen druk in de trein en hebben we een tekort aan zuurstof.” Er zijn een paar mensen flauwgevallen, of de mensen die bij de deur staan de schuifdeuren even open kunnen houden om zuurstof binnen te laten. Ik heb nergens last van. Ik zit heerlijk op een koele stoel en draai mijn thermoskan met koffie open. Genieten hoor zo’n maandagmorgen ritje. Door het vele roken ben ik wel wat zuurstofgebrek gewend. Elders zitten wat mensen op een boot, die hebben niet te klagen vind ik, want aan frisse lucht geen gebrek? Een plekje bemachtigen is simpel. En als het vol is geef je je buurman gewoon een dauw, die kukelt dan overboord en stuitert met een plons zo het water in. De rest van de boot roept in koor: “Bommetjeeee.” Ik neem mij voor bij de eerstvolgende trein de deur open te trekken en mijn buurman een dauw te geven die dan zo met z’n welvaartbillen op de rails stuitert. Als ik zijn leren aktetas na gooi roep ik:”Bommetje.” Waarna een grietje met te hoge hakken en te kort rokje (duidelijk nieuw op de Zuidas) aan de noodrem trekt uit angst dat mijn rode koffer ontploft.

Ik sluit mij aan in de rij voor de uitcheckpaal, of incheckpaal, daar ben ik nog niet achter. Ik vervolg mijn weg naar “The world’s most sustainable office building.” Ik wil helemaal niet vertellen over dit gedeelte van mijn leven. Het is saai. Ik heb een leuke baan met leuke collega’s waarvan ik het idee heb dat ze weten waar ze mee bezig zijn. Eind van de dag ga ik met een voldaan gevoel naar huis. Vergis je niet, ik heb angsten! Mijn dochter gaat op schoolreisje, naar een speeltuin. Ik ben bang. Wat als ze kwijtraakt? Wat als ze wegloopt? Wat als ze van de schommel valt en haar laatste tanden verliest? Dan ziet ze er echt niet meer uit. Ik troost mij met de gedachte dat ik niet de enige moeder ben die zorgen heeft. Niet ver van hier is een moeder die ook zorgen heeft. Ik weet waar haar dochter is. In een illegaal smerig bordeel met bloed aan de muur, waar ratten over de grond lopen, waar de vochtige betonnen vloer stinkt naar zweet, urine en opgedroogd sperma. Waar haar dochter met twee staartjes gedwongen seks moet hebben met tientallen mannen, elke dag.

Nadat ik een bureau heb weten te bemachtigen open ik mijn app om het licht te dimmen en de boel iets kouder te zetten. Met een warm kartonnen bekertje koffie scroll ik door het nieuws alvorens ik echt begin. Huilende kinderen in een detentiecentrum. Ik word gestoord door mijn trillende telefoon, bericht van school. Of ik me nog wil aanmelden als vrijwilliger voor het zomerfeest. Als werkende moeder heb ik daar natuurlijk geen tijd voor, snap je? Ik blader door mijn aantekeningen zoekend naar een goed en fris idee. Ze zijn stuk voor stuk slecht. Als ik mijn laatste stuk opstuur ter beoordeling krijg ik bericht terug. ‘T is niet al te best. Boos smijt ik mijn oude notitie blok in de papierbak en haal een cappuccino en een nieuw notitie blok. Op de voorkant schrijf ik groot: “How to hide my insanity?” Ik moet wat bedenken. Want ik wil niet geloven dat de wereld verdorven is. Ik wil geloven dat de wereld gewoon een plek is waar wij toevallig wonen en waar wij elkaar ontmoeten. Waar het mogelijk is dat ik van jou hou en van je kan houden hoe ik dat wil. Dat het mogelijk is iets te veranderen. Dat het mogelijk is dat ik iets leer. Ik fantaseer dat niemand mij bezit, dat ik mij door niemand laat vertellen wat ik moet doen. Dat niemand mij kan veranderen. Onderweg naar huis loop ik langs de papierbak. Ik treuzel wat. Met mijn linkerhand reik ik naar beneden en vis mijn oude notitieblok eruit. Teleurgesteld in mijzelf laat ik mijn nieuwe notitieblok met de titel: “How to hide my insanity?” in de papierbak zakken.

Ik kan geen oorlog stoppen, de werkloosheid niet verminderen, ik kan niet alle meisjes in de wereld beschermen, ik heb geen kennis over te brengen noch ben ik betrouwbaar.

Ik kan wel stoppen mijn krankzinnigheid te verbergen. Ik kan wel uitspreken wat ik voel, misschien kan ik iemand een beetje blij maken. Ik stuur een vriendin een bericht dat ik haar mooi vind. En dat vind ik echt, ze is prachtig en haar vrolijkheid maakt mij blij. Ik stuur haar een liedje, misschien dat ik hiermee een fractie over kan brengen van hoe mooi ik haar vind.

In de overvolle trein vraag ik aan een mevrouw naast mij: “Wilt u zitten?” “Ja graag,” zegt ze. Dit is iets wat ik wel kan.