Stephen Marley Ft. Mos Def – Hey Baby

Den Haag, Stad van Kansen en Ambities | Coalitieakkoord 2018-2022

“Ja met Irina. Ik bel om te vragen of wij in de Jacoba ook een coalitieboom mogen? Ja heb ik net gelezen. Nee dit is geen grap.” Opgehangen, nah zeg.

Voor haar tent zit ze in de regen, grote druppels vallen op het zand wat langzaam verandert in een modderpoel. Met haar blote voet draait ze rondjes in de modder. Ze wacht op haar moeder en broertje. In de tent ernaast schiet een even oud meisje van vijf naar binnen. “Mam, ze is alleen, zijn de anderen vanmorgen niet weggegaan?” Ze krijgt een harde pets tegen haar wang gevolgd door een sssstttt. Haar moeder kijkt door de kier van het zeil naar buiten, trekt haar hoofd weer naar binnen en met een ruk schuift ze de twee stukken zeil over elkaar heen. 

Zodra de twee grijze deuren openschuiven word ik omver geduwd. Nu ben ik als grootgebruiker van tram, trein en roltrap best wat gewend. Vandaag heb ik weinig geduld, ik draai me om: “Gaat ie lekker gast!” “Ja sorry hoor Irina.” Huh, hij weet hoe ik heet? “Heb jij je buienalarm niet gecheckt? Er is code oranje op komst, over 6 minuten begint het.” Buiten is het donker. Ik voel inderdaad de dreiging van code oranje. Met de koele wind tegen mijn blote benen brengt elke stap mij dichter bij het station. Ik versnel mijn pas. Het is een mooie dag om begraven te worden, het is een mooie dag om een beetje verdrietig te zijn, het is een mooie dag om iemand te verlaten, het is een mooie dag om achtergelaten te worden. Op het perron lijkt iedereen wel in de weer met iets, een paraplu, het afschudden van druppels van jassen. Ik heb niets te doen, uit verveling steek ik een sigaret op. 

Met wel twaalf minuten vertraging vertrekken we en dat is gelijk het gesprek van de dag in deze coupe. Ik stop muziek in mijn oren en voel me machtig. De regen klettert dicht bij mijn gezicht en kan mij niet raken. Buiten zie ik struiken wild heen en weer wiegen. Ik voel me machtig en ben niet bang. Een beetje regen maakt van een struik nog geen boom. Een raam zorgt ervoor dat de regen mij niets doet. Ik lees dat de gemeente Den Haag veel euro’s uit gaat geven aan groen. Daar zal de duivenvrouw blij mee zijn. Zij verzorgt de plantjes in de Jacoba. Nu heeft de gemeente ooit grote grijze bloembakken neergezet en volgeplempt met aarde. Nu heeft ze wel eens gebeld om te vragen of de bakken ook gevuld konden worden met een plant of iets. Nou daar beginnen ze niet aan. Dat begrijp ik ook wel hoor. Dus nu worden er van bijstandeuro’s plantjes gekocht om de straat op te leuken. Ik geniet er met volle tuigen van. En vandaag regent het ook nog, krijgen ze lekker extra water. Ik word al helemaal gelukkig als ik aan de Jacoba denk. Ik moet de buurthomo appen dat de hondenbelasting afgeschaft wordt. Zal ie leuk vinden. De Haagse dak-en thuislozen worden niet vergeten, ik vrees wel een leegloop van het Zuiderpark. Niet geheel onbelangrijk, er komt geen vuurwerkverbod! Daar moet ik ook een aantal mensen over bellen. Je ziet het, ik heb het druk druk druk. Ik knijp mijn ogen samen. Staat het er echt? Met twee vingers vergroot ik het scherm. Ja het staat er echt. “Den Haag is voor iedereen.” Ik stuur het rapport naar mijn mail. Dit wil ik echt op papier, dan maar een coalitieboompje minder. Ik klap mijn laptop open.

Lieve gemeentemevrouw,

Vergeeft u mij de brutaliteit dat ik zo onaangekondigd e-mail. Vanmiddag hebben wij elkaar telefonisch gesproken, er ging helaas iets mis met de verbinding. Ik belde over die coalitieboom voor in de Jacoba, ik heb er alle vertrouwen in dat die boom helemaal goed gaat komen. Ik wil er wel graag nog een aanvraag aan toevoegen. Een huis voor een meisje, het liefst ook met een vader en een moeder. Broertjes of zusjes zou leuk zijn, is geen must. O ja, en schoenen, maat 24. Het gaat dus om een meisje van een jaar of vijf, ik weet niet precies wanneer ze komt, de tijden van de boot zijn nog niet bekend. Als u alvast het formulier opstuurt wat ik in moet vullen, ben ik al een blij mens.

Met vriendelijke groet,
Irina